آموزش مسیر درست به کودکان
نویسنده : دکتر احمد لطفی ، دانش آموخته ی جامعه شناسی
در دنیای پیچیده ی ارتباطات، و گسترش فضای مجازی، و کاهش گفتمان و قصه گویی بین اعضای خانواه، کودکان ۹ تا ۱۷ ساله در دستجات هم سن و سالان خویش گرایش داشته، با همدیگر صحبت می کنند، و گاه آنها که دارای تلفن همراه و گوشی هستند، نکاتی را به همدیگر نشان می دهند. گاهی نیز باهم مشورت می کنند ودوره می نشینند، و از هر دری سخن می گویند. گاهی نیز بر اثر بی نظمی در اوقات فراغتشان، تصمیم گروهی خطرناکی می گیرند. آنها به جای پرداختن به بازی‌ها و سرگرمی های سالم، به کارهای کودکانه و خطرناکی مبادرت می ورزند. بطور مثال در حاشیه ی شهرهای کوچک و اگر در حواشی شهر تپه و کوهپایه باشد . مشاهدات عینی حکایت از آتش زدن گیاههای خشک و درختچه های کوچک شبیه گَوَن و… را دارند. همین اقدام کودکانه گاهی موجب ضرر و زیان فراوانی می شوند. و آتش سوزیهای بزرگی را رقم می زنند.
کودکان دانش آموز در چنین سالهایی بر اثر فقر والدین و عدم رسیدگی به فرزندانشان شوربختانه، آن بچه ها دچار افت تحصیلی، و فرار از مسئولیت پذیری در قبال مسیر درست تعلیم و تربیتشان می شوند.
هر خانواده ای موظف است، که در جامعه پذیری فرزند یافرزندانش نقش موءثری ایفا نمایند.
آنها به کمک آموزش و پرورش، کودکان و نوجوانان را در شناخت صحیح زندگی و مشکلات پیش رویشان بایستی آگاه و توانمند گردند.
